Старасць

Палаюць асіны, каліны,

Чырвоныя сыплюць лісты,

І вязкай жаўцеючай гліны

Цяжолыя крыюць пласты.

Брыдзець, пахіліўшысь панура,

Лясун на раздоллі дарог.

Абшарпана старая скура,

Зламаўся аб дзерава рог.

Дарога ўся ў лужах. Размыта

Дажджом праліўным каляя.

Гразь чаўкаець жадна капыта,

Шуршыць, упаўзая, змяя.

Касматая шэрсць перамокла,

Стаміўся ён, стары, прадрог;

Лёд тонкі і востры, як сцекла,

Капыта царапаець ног.

Спяшыць ён дайсці да трасіны:

Там – мяккія, цеплыя мхі,

А тут толькі плачуць асіны,

Ды бюцца галіны альхі.