Марфалагічны прынцып беларускага правапісу

Марфалагічны прынцып заключаецца ў аднастайнай перадачы на пісьме марфалагічных частак слова (марфем) незалежна ад іх вымаўлення.

На марфалагічным прынцыпе грунтуюцца правілы: Правапіс звонкіх зычных на канцы слоў і перад глухімі. Гэтаму ж правілу падпарадкоўваецца напісанне прыставак і прыназоўнікаў на -б, -д, а таксама прыназоўнікаў на –з Правапіс звонкіх зычных на канцы слоў і перад глухімі. Гэтаму ж правілу падпарадкоўваецца напісанне прыставак і прыназоўнікаў на -б, -д, а таксама прыназоўнікаў на –з Правапіс глухіх зычных перад звонкімі; Правапіс глухіх зычных перад звонкімі; Правапіс шыпячых перад свісцячымі і свісцячых перад шыпячымі; Правапіс шыпячых перад свісцячымі і свісцячых перад шыпячымі; Правапіс цвёрдых – мяккіх зычных. Мяккасць зычных, якая ўзнікае пад уплывам наступнага мяккага гука, на пісьме не перадаецца; Правапіс цвёрдых – мяккіх зычных. Мяккасць зычных, якая ўзнікае пад уплывам наступнага мяккага гука, на пісьме не перадаецца; Правапіс каранёвых зычных з, ш, ж, г, х перад суфіксам -ск- у прыметніках, утвораных ад геаграфічных назваў; Правапіс каранёвых зычных з, ш, ж, г, х перад суфіксам -ск- у прыметніках, утвораных ад геаграфічных назваў; Правапіс д, т перад ц, ч; Правапіс д, т перад ц, ч; Правапіс каранёвага д перад суфіксам -ск-, -ств-; Правапіс каранёвага д перад суфіксам -ск-, -ств-; Правапіс е ў прыназоўніку без і часціцы не; Правапіс е ў прыназоўніку без і часціцы не;