Паэт-земляк, врач-радыёлаг Государственное учреждение образования «Средняя школа 25 г. Могилева» Подготовила учащаяся 10 «Б» класса Макаревич Владислава Научные руководители: Сильвестрова Жанна Владимировна Макаревич Ирина Ивановна

В поэзии – рядовой И рядовой в медицине, Труд продолжаю свой И не пекусь о чине. Мне отчизна дала Высшее право на свете: Делать её дела, Быть за неё в ответе. Родине присягал У знамени – с автоматом, Белый халат надевал – Помня завет Гиппократа. Быть бы до смертного дня В должности гражданина – И не отвергнут меня Поэзия и медицина. Гэты верш Аляксандра Мельнікава даволі яскрава гаворыць аб дзвюх галоўных спраў яго жыцця – медыцынскай дзейнасці і паэзіі.

Оттого ли, что много Васильев Жило в ней испокон веков, Оттого ли, что очи синие Полыхали из-под платков, Оттого ли, что в час полуденный Распускались звёзды во ржи, Или, может, казалось людям, С этим именем легче жить? – Я не знаю. Но мудрый, наверное, - И пошло с его легкой руки – Назвал родную деревню Очень солнечно: Васильки.

У 1954 годзе Мельнікаў вызначае медыцыну векторам сваёй біяграфіі, каб служыць людзям, дабру. У салдацкім шынялі, падараваным яму дзядзькам Сцяпанам, ён езде ў Ленінградскі санітарна-гігіенічны медыцынскі інстытут, паспяхова здание экзамены і становіцца студентам першага курса. Ленінградскі медыцынскі інстытут Аляксандр Мельнікаў закончыў у 1961 годзе і пачаў сваю многогранную ўрачэбную і грамадскую дзейнасць. Працаваў на Магілеўшчыне ў санітарна-эпідэміялагічнай станцыі, выконваў абавязкі галоўнага ўрача, потом працаваў санітарным ўрачом. А.П.Мельнікаў больш 30 год працаваў на Магілёўскай вобласці ў санэпідстанцыі па забеспячэнні гігіенічнага дабрабыту нашей вобласці і некаторы час узначальваў гэту прафілактычную ўстанову.

Аляксандр Мельнікаў вельмі любіў сваю маці, і тему пісаў шмат вершаў аб ёй Низко кланяюсь, мама, Спасибо тебе, Что горела коптилка В нашей избе. Низко кланяюсь, мама, Что, помня отца, Ты растила упрямо Наши сердца. Низко кланяюсь, мама, За улыбки внучат. И за то, что густеет Твой молоденький сад.

1977 г.1980 г г г. Ад вершаў Мельнiкава дыхание блiзкiм, знаёмым, перажытым. Пачуцце любви riga мацi, да родных мясцiн непрыкметна ўзнiмаецца да вобраза дарагой i адзiнай Айчыны. Гэта пазiцыя, якую не здаюць, - пазiцыя вернасцi грамадзянскаму доўгу i абавязку. У гэтым, бодай, галоўны набытак поэта. Без гэтага немагчымы духоўны рост i рух у новые далече жыцця.

Белыничи Над ним только месяц-обходчик Да синие звёзды горят. Но вслушайтесь – Белые ночи В названье посёлка звучат. Печаль моя полнилась светом, Когда в ленинградской ночи Думал о самом заветном – Белая Русь … Белыничи … Аляксандр Мельнікаў вельмі любіў родную землю. Яго паэзія прасякнута патрыятызмам і любоўю да сваёй Бацькаўшчыны, да любімай вёскі. *** Я уже за себя не боюсь. Это счастье ничто не отнимет. Есть плечо, на которое обопрусь, Есть земля, которая примет. Это – мати моя Беларусь…

Кожны приезд Аляксандра Мельнікава ў родную вёсачку Васількі ператвараўся ў сапраўднае свята не толькі для родных, але і для ўсіх аднавяскоўцаў. Вот и родимая изба. Стоит, согрета снежным пухом. Над ней кирпичная труба – Избы обветренное ухо. Из-под стрехи, как из-под век, Окошек сонные глазенки. О жизнь моя! Мы свой разбег От этой начали избенки. Нас не один носил поток, Но, как бы ни менялись русла, Мы гордо помним : Наш исток – В криничном крае белорусском. Гэта родная хата пісьменніка, ася ўбраная снегам.