Definicja WHO katastrofa, wypadek masowy, kataklizm Dmitrii Korbut I rok, 7 grupa, WF

WHO Światowa Organizacja Zdrowia, (ang. World Health Organization, WHO) – organizacja działająca w ramach ONZ, zajmująca się ochroną zdrowia. Jej siedzibą jest Genewa. W 1946 r. ONZ zwołała Międzynarodową Konferencję Zdrowia w Nowym Jorku, gdzie 61 krajów ratyfikowało konstytucję WHO. W roku 1948 gdy WHO rozpoczęła działalność, liczba członków sięgała 88. Do WHO należą obecnie 194 kraje. Głównym obchodem, organizowanym przez WHO co roku w dniu 7 kwietnia, jest Światowy Dzień Zdrowia, rocznica złożenia w 1948 r. 26 ratyfikacji, co oznaczało nabranie mocy przez Konstytucję wg jej art. 80.

Zdarzenie masowe - nagły wypadek ze znaczną liczbą poszkodowanych, którzy nie mogą uzyskać jednoczasowo pomocy medycznej w pełnym zakresie. Poszkodowaniwymagają poddania ich segregacji Poszkodowani wymagają poddania ich segregacji medycznej. medycznej. Katastrofa - nagłe zdarzenie wymagające użycia sił i środków w liczbie przekraczającej możliwości lokalnych służb liczbie przekraczającej możliwości lokalnych służb ratowniczych. ratowniczych. Poszkodowani nie mogą uzyskać jednoczasowo pomocy medycznej w pełnym zakresie i wymagają pomocy medycznej w pełnym zakresie i wymagają poddania ich segregacji medycznej. poddania ich segregacji medycznej.

Katastrofa - jest to: nagłe i na ogół nieoczekiwane wydarzenie o charakterze: mechanicznym, chemicznym, geofizycznym lub meteorologicznym, w skutkach - tragiczne i rozległe, powodujące duże straty - na ogół też ofiary śmiertelne.

katastrofęwypadku wypadku masowego Należy odróżnić: katastrofę od wypadku i wypadku masowego. WypadekWypadek – to ograniczone wydarzenie, którego następstwa możemy opanować za pomocą posiadanych środków, natomiast Wypadek masowyWypadek masowy – to dowolne wydarzenie powodujące powstanie wystarczająco dużej liczby ofiar, aby zakłócić normalny tryb pracy służb ratowniczych oraz szpitali.

KatastrofaKatastrofa to: wydarzenie nadzwyczajne ze znaczną liczbą poszkodowanych i rozległymi skutkami ekologicznymi, których następstw nie można opanować za pomocą posiadanych środków i jest potrzebna pomoc z zewnątrz

Podział katastrof w zależności od przyczyny: katastrofy naturalne, katastrofy techniczne, katastrofy społeczne, katastrofy intencjonalne.

Podział katastrof w zależności od przyczyny Katastrofy naturalne (kataklizmy i klęski żywiołowe): – trzęsienia ziemi, – powodzie i gradobicia, – burze i huragany, – osuwiska i lawiny, – pożary, – upały i susze itp.

Podział katastrof w zależności od przyczyny Katastrofy spowodowane przez człowieka: Katastrofy spowodowane przez człowieka: Katastrofy techniczne: » katastrofy budowlane, » wypadki drogowe, » lotnicze, » kolejowe, » morskie.

Podział katastrof w zależności od przyczyny Katastrofy spowodowane przez człowieka (c.d.) Katastrofy techniczne: Katastrofy techniczne: » przemysłowe i budowlane, » eksplozje, » wyciek substancji trujących, » napromieniowanie, » zawalenie się budynków.

Podział katastrof w zależności od przyczyny Katastrofy spowodowane przez człowieka (c.d.): Wielkie pożary: domów towarowych, szkół, szpitali, wieżowców

Katastrofy spowodowane przez człowieka (c.d.) Katastrofy społeczne na skutek: » zamieszek społecznych, » paniki tłumu.

Katastrofy spowodowane przez człowieka (c.d.) Katastrofy intencjonalne: Katastrofy intencjonalne: » konflikty zbrojne, czy » ataki terrorystyczne, w wyniku których poszkodowana zostaje ludność cywilna.

Skutki wtórne katastrof obejmują szkody: materialne, ofiary w ludziach, zniszczenie środowiska, pogorszenie warunków bytowych, głód i epidemie chorób zakaźnych.

Klasyfikacja katastrof w zależności od stopnia zaangażowania zasobów medycznych i logistycznych: Katastrofa Katastrofa I stopnia – podczas której lokalne zasoby medyczno-logistyczne są wystarczające, kiedy zostanie wdrożony plan reagowania. Katastrofa Katastrofa II stopnia - podczas której lokalne zasoby medyczno-logistyczne będą niewydolne i wymagana będzie pomoc z terenów sąsiednich.

Klasyfikacja katastrof w zależności od stopnia zaangażowania zasobów medycznych i logistycznych: Katastrofa III stopnia Katastrofa III stopnia - podczas której lokalne i sąsiednie systemy ratownicze będą przeciążone i wymagana będzie pomoc zasobów regionalnych lub krajowych. Jeżeli katastrofa będzie większa od I stopnia, to należy brać pod uwagę dodatkowy czas oraz wysiłek niezbędny do uzyskania potrzebnej pomocy z zewnątrz.

Medycyny RatunkowejMedycyny Katastrof Specjaliści Medycyny Ratunkowej oraz Medycyny Katastrof muszą dostrzegać problemy bezpieczeństwa publicznego w nagłych i nadzwyczajnych zagrożeniach całościowo - i to nie tylko: jako postępowanie w stanach nagłych w szpitalu - lecz także jako ratownictwo szeroko rozumiane, oraz uwzględniać ciągłą ocenę zagrożeń i profilaktykę.

Organizacja działań ratowniczych W rejonie katastrofy wyróżnia się 3 strefy bezpieczństwa: Strefę zniszczenia – ewakuacja poszkodowanych poza tę strefę przez specjalistyczne służby ratownicze. Strefa potencjalnie niebezpieczna – występuje potencjalne zagrożenie dla służb ratowniczych. Strefa bezpieczna - miejsce, do którego wstępnie są ewakuowani poszkodowani i jest bazą dla działań poszczególnych służb ratowniczych.

Organizacja działań ratowniczych c.d. Ze względu na czas, jaki upłynął od ich wystąpienia wyróżnia się 4 fazy: Fazę wstępną – pierwsze minuty lub godziny od zdarzenia; szybkie rozpoznanie i powiadomienie służb ratowniczych. Poszkodowani zdani są na siebie lub współuczestników albo świadków zdarzenia. Faza konsolidacji – rozpoczyna się w momencie przybycia słżb ratowniczych; ogólna ocena zdarzenia, wstępna segregacja medyczna poszkodowanych, wstępne leczenie na miejscu zdarzenia oraz opanowanie reakcji tłumu. Od sprawności działań – zależy wielkość poniesionych strat.

Faza usuwania skutków – specjalistyczne leczenie poszkodowanych w szpitalach, naprawa zniszczeń w miejscu katastrofy, prace dochodzeniowe wyjaśniające przyczyny zdarzenia. Faza odległa – likwidacja odległych skutków zdrowotnych, społecznych i ekonomicznych. Analiza zdarzenia oraz działań ratowniczych w celu ich usprawnienia w przyszłości.

W zdarzeniach masowych i katastrofach wyróżnia się 3 poziomy działań ratowniczych: Poziom strategiczny – to działania sztabu kryzysowego: zapewnienie sił i środków służbom ratowniczym, kontakt z mediami, koordynacja ewakuacji poszkodowanych, zapewnienie pomocy socjalnej i psychologicznej. Na tym poziomie działa Centrum Powiadamiania Ratunkowego (CPR) koordynujące medyczne działania ratunkowe. Poziom taktyczny – działania sztabu akcji na miejscu zdarzenia, koordynacja wszystkich służb ratunkowych na miejscu katastrofy. Obowiązki koordynatora medycznych działań ratunkowych obejmuje pierwszy przybyły na miejsce zdarzenia lekarz do chwili przybycia bardziej doświadczonego lekarza z odpowiednimi kwalifikacjami w tym zakresie.

W zdarzeniach masowych i katastrofach wyróżnia się Poziom wykonawczy - to działania jednostek służb ratowniczych na miejscu zdarzenia. W każdej ze służb należy wyznaczyć koordynatora – zarządzającego daną służbą i będącego w łączności ze sztabem akcji.

3 strefy działania służb ratowniczych: Strefa bezpośredniego zagrożenia – to strefa wyznaczona przez dowódcę pierwszej jednostki państwowej straży pożarnej przybyłej na miejsce zdarzenia. Wstęp do tej strefy mają tylko wyznaczeni ratownicy PSP. Prowadzona jest wstępna segregacja oraz udzielana kwalifikowana pierwsza pomoc udzielana przez strażaków. Po ewakuacji z tej strefy opiekę medyczną nad poszkodowanymi przejmują zespoły ratownictwa medycznego.

3 strefy działania służb ratowniczych: Strefa transportu – to obszar pomiędzy strefą bezpośredniego zagrożenia a strefą bezpieczną z wyznaczonymi drogami ewakuacji poszkodowanych. Strefa bezpieczna - to strefa z Punktami Pomocy Medycznej (PPM) i miejscem lądowania dla śmigłowców. W tej strefie odbywa się wtórna segregacja medyczna oraz wstępne leczenie poszkodowanych, którzy układani są w odległości 1,5 m od siebie.

Punkt Pomocy Medycznej (PPM) PPM organizowany jest w miejscu bezpiecznym, widocznym, łatwym do oznakowania, w pobliżu dróg dojazdu i ewakuacji, z zapewnioną łącznością radiową i możliwością lądowania śmigłowca.

Punkt Pomocy Medycznej (PPM) cd W PPM prowadzona jest wtórna segregacja poszkodowanych i wstępne leczenie. Z PPM przekazywane są koordynatorowi medycznych działań ratunkowych informacje o liczbie i rodzaju obrażeń poszkodowanych przyjmowanych do punktu.

SEGREGACJA MEDYCZNA (ang. triage) Pojecie segregacji = Triage - oznacza kwalifikację poszkodowanych do udzielania im pomocy medycznej w kolejności wynikającej ze stopnia zagrożenia życia i / lub rodzaju doznanych obrażeń. Segregacja prowadzona jest zawsze w sytuacji, w której występuje więcej niż jeden poszkodowany oraz, gdy musimy wybrać osobę, której będziemy udzielali pomocy w pierwszej kolejności. W zdarzeniach masowych konieczna jest prosta i szybka metoda segregacji, która oparta jest na podziale chorych na cztery grupy i przyporządkowaniu im odpowiednich kolorów, które wskazują ratownikom tryb postępowania.

SEGREGACJA MEDYCZNA ma na celu zapewnienie pomocy medycznej: jak największej liczbie poszkodowanych, w jak najkrótszym czasie, przy użyciu dostępnych środków. Segregacja jest procesem ciągłym, trwającym przez cały okres działań ratunkowych. Niewłaściwie przeprowadzona podczas katastrofy segregacja może zwiększyć liczbę ofiar śmiertelnych.

Najczęściej stosowanym systemem segregacji na świecie jest system START ( simple triage and rapie treatment ). Na ocenę poszczególnych parametrów życiowych u poszkodowanego - ratownik powinien poświęcić nie więcej, niż 30 sekund.

Chorzy oznaczeni kolorem czerwonym są w stanie najcięższym: pilnie wymagają leczenia wstępnego oraz transportu do szpitala w pierwszej kolejności. Są to poszkodowani w bezpośrednim zagrożeniu życia, u których występują : zaburzenia drożności dróg oddechowych, oddychania, krążenia, ciężkie i rozległe oparzenia, rany w obrębie jamy brzusznej i klatki piersiowej, masywne krwawienia, ciężkie urazy głowy lub wstrząs.

Poszkodowani oznaczeni kolorem żółtym, wymagają leczenia wstępnego oraz transportu do placówki służby zdrowia w drugiej kolejności. Najczęściej występującymi urazami w tej grupie są: urazy głowy przy zachowanej świadomości, urazy kręgosłupa i złamania, lekkie oparzenia.

Trzecią grupę stanowią poszkodowani oznaczani kolorem zielonym. Najczęściej doznają oni: ran powierzchownych, złamań pojedynczych kości. Wymagają pomocy ambulatoryjnej.

Osoby oznaczone kolorem czarnym - to poszkodowani, którzy: nie oddychają pomimo udrożnienia dróg oddechowych lub z ciężkimi obrażeniami, nie rokujący przeżycia, lub zmarli w trakcie transportu. W zależności od zmiany aktualnego stanu klinicznego taka osoba może być w każdej chwili zakwalifikowany do innej grupy.

Podczas wypadków masowych oraz katastrof: występuje dysproporcja pomiędzy zapotrzebowaniem na pomoc, a optymalnymi możliwościami jej świadczenia; między koniecznością – a możliwościami.

Im lepiej ta pomoc jest przygotowana – tym zostaje mniej miejsca dla improwizacji oraz zamieszania podczas pierwszych godzin od zaistnienia katastrofy.

Plany na wypadek katastrofy Plany te muszą być: realne i spójne dla systemów ratownictwa zintegrowanego. Plany powinny być: proste, logiczne, zrozumiałe, a zwłaszcza oparte na codziennych procedurach działania systemu.

Standardowy plan reagowania powinien uwzględniać każdą ewentualność, choć nie ma potrzeby opracowania osobnego planu reagowania.

Trzeba pamiętać, że: miasta posiadają swoją specyfikę oraz wymagają szczególnej staranności w przygotowaniu planów ratowniczych.

Po pierwsze: W miastach istnieje duża liczba potencjalnie poszkodowanych: plany muszą uwzględniać możliwość utworzenia licznych i łatwo dostępnych punktów gromadzenia rannych oraz punktów medycznych tak, aby zapewnić wystarczającą przestrzeń dla działań zespołów ratunkowych oraz do transportu poszkodowanych.

Po drugie: Z powodu dużego zagęszczenia mieszkańców: istnieje niebezpieczeństwo gromadzenia się dużej liczby gapiów wkraczających na miejsce zdarzenia, którzy podejmują próby udzielania pomocy na własną rękę, ich działania muszą być kontrolowane, jednak mogą być oni użyteczni - zwłaszcza wtedy, gdy powierzy im się konkretne zadania do wykonania.

Dziękuję za uwagę