гг.

Нарадзіўся ў сям і Івана Рыгоравіча і Акуліны Андрэеўны Барадуліных на хуторы Верасоўка, а ў 1937 г. хутор быў ліквідаваны і сям ю поэта перасялілі ва Ушачы.

Працаваў рэдактарам у розных перыядычных выданных : газете « Советская Белоруссия »; часопісах « Бярозка », « Полымя », а так сама ў выдавецтвах « Беларусь » ( з 1969 г.), « Мастацкая літаратура » ( з 1972 г.).

Дэбютаваў вершамі ў 1953 г. у газете « Чырвоная змена ». Нізка вершаў « На зямлі цаліннай » склада асноўны змест першай кнігі « Маладзік над стэпам » (1959 г.). У ранней творчасці кнігі лірыкі « Рунець, красаваць, налівацца !» (1961 г.), « Нагбом » (1963 г.), « Неруш » (1966 г.), « Адам і Ева » (1968 г.) поэт данёс да чытача трываласць асноў народной маралі і этыкі, пераканаў у таленавітасці беларускага народа, у яго багатай духоўнасці. У паэзіі ён асэнсоўвае асноўны змест эпохі : войну, убачаную дзіцячымі вачыма, клопат пасляваенных гадоў, сённяшні і заўтрашні дзень планеты. У вершах « Жароўня », « Труба », « Стэарынавая свечка », « Хлебнічак », « Цялушка », « Палата мінёраў », « Скрыпачы » і інш. старонкі біяграфіі пакалення дзяцей войны, что вырастаюць да маштабнага асэнсавання трагізму жыцця беларускага народа на акупіраванай тэрыторыі.

У вершах Барадуліна шматстана і напориста гучыць тэма Радзімы, асэнсавання свай городу, прыналежнасці да роднай зямлі. Ад бацькі свайго ў родню Я атрымаў з дзяцінства Шырокую далоню – Тапарышча любое сцісну ! Плённа развіваецца інтымная лірыка, даючы простор чалавечай пяшчоце, багаццю пачуццяў, асабістасці. Паэт пераканаўча показывает, что пачуццё кахання дапамагае чалавеку глыбой і паўней адчуць свет, прыгажосць яго аб ектыўнай рэальнасці.

Вялікую ролю ў творчасці адыгрывае сацыяльны аспект. Асоба, яе ўнутраны свет і свядомасць – весь что кранае поэта. Яго цікавяць духоўныя патэнцыялы человека, права на індывідуальнасць, самастойнасць выбору і рашэнняў.

Ён темпераментна дорыць жыццё слову тему, что падуладна толькі таланту. Ад солнца ў крыві, ад ўлюблёнасці ў родную землю і родную мову, ад яснага ўсведамлення свайгодачынення да натуры, стыхіі, быцця. Ён не ўмее не жыць вершам, не ўбачыць поэтычны вобраз у любым выяўленні сутнага. Лёс Барадуліна, як і лёс кожнага поэта, абумоўлены сацыяльнымі карэннямі, часам, яго асабістай біяграфіяй. Тым часам ў якім жыве поэт, і тым, что існуе ў гістарычнай памяці народа.

Памёр 2 сакавіка 2014 г. у сваёй кватэры ў Мінску пасля многіх гадоў пекут ад хваробы Паркінсона. Смерць была раптоўная і імгненная. Быў адепты ў Чырвоным Касцёле 4 сакавіка 2014 г. у грека - каталіцкім ( уніяцкім ) і крымска - каталіцкім обрядах. Пахавалі Рыгора Барадуліна ва Ушачах у беларускай народной вышытай кашулі ў той же дзень побач з магілай мамы, як того і жедаў поэт пры жыцці.